Heerlijk! Even weg uit de dagelijkse sleur en genieten van de rust en van elkaar. Toch? Nou, dit is niet zo vanzelfsprekend voor iedereen.
Stel je eens voor: je eigen fijne plekje, waar jouw spulletjes staan op jouw manier en waar jij thuis bent… Dit plekje is gedurende 1-3 weken jouw plekje niet meer. Je moet je spullen inpakken (of dit wordt voor jou gedaan), je moet je kleren inpakken (of dit wordt voor jou gedaan). Je mag niet al je spullen (speelgoed) meenemen, want dat past niet in de auto of het vliegtuig, terwijl je je er geen voorstelling van kunt maken wat je de komende tijd ‘nodig zal hebben’. Je kunt niet al je kleren meenemen, maar hoe weet je nu wat je volgende week graag wilt dragen?
Dat is alleen nog maar het inpakken…
Vervolgens vertrek je. Weet je wel waar je naar toe gaat? Ga je met de auto of het vliegtuig? Hoe lang ben je onderweg en hoe gaat de reis? Zal je wel lekker zitten of slapen, ga je je vervelen of moet je plassen onderweg? Reis je met je gezin of ook met anderen? Raak je elkaar niet kwijt? En als je met het vliegtuig reist, kom je ook nog eens heel veel andere mensen tegen, hoe gaat dat dan? En ben je op tijd voor je vlucht en hoe wordt je koffer gecontroleerd, en jij zelf? En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dan kom je aan de op plaats van bestemming en hoop je dat het goed is gegaan met je reservering/booking. Hoe zou jouw huisje/hotel/appartement/tent eruit zien? Kun je er een plekje vinden waar je je voelt net als thuis? Zijn de buren vriendelijk, kun je wel slapen, waar is de supermarkt, enz.
Zo maar een greep uit de vele gedachten en gevoelens die een hooggevoelig kind (maar zeker ook een volwassene) kan hebben.
Gaat dit zo bij elk hooggevoelig kind?
Nee, maar wel bij veel kinderen (ook niet hooggevoelige kinderen).
Blijft jouw hooggevoelig kind hier de rest van zijn leven ‘last’ van hebben?
Ja, waarschijnlijk wel, maar misschien leert hij er wel beter mee omgaan, meer in het ‘nu’ te leven in plaats van nadenken over wat er allemaal kan gebeuren. Dus een ‘last’ blijft het misschien niet.
Kan ik mijn kind hierbij ondersteunen?
Ja!! Zeker weten! Enkele tips:
Ik schrijf deze blog op de 2e dag van onze vakantie. Gisteren zijn we vertrokken en aangekomen, eergisteren had ik al het een en ander ingepakt. Netjes een lijstje gemaakt zodat we niets konden vergeten. Mijn dochter van 7 had alles zelf ingepakt, zo trots, ze had overal aan gedacht! Gisteren dus de grote dag van het vertrek. Deze blijft ook voor mij lastig, maar nog steeds gaat het elk jaar beter. Alles inpakken (het liefst op mijn manier, want dan weet ik precies in welke tas wat zit (naast hooggevoelig ben ik dus ook echt beelddenker), iedereen in de auto, de reis en alles weer uitpakken. Toen de kinderen eindelijk op bed lagen hebben we de laatste spullen een plekje gegeven. Daarna kon ik even lekker douchen om de hectiek van de dag van me af te spoelen!
Vanmorgen was ik nog best moe, want die eerste nacht slaap ik nooit zo goed, ook al hebben we onze eigen kussens en dekbed bij. Maar na een half uurtje lezen, een uurtje fietsen en een half uurtje kijken naar een spelletje badminton van man en dochter, voel ik me weer helemaal oké! Ik ga met vertrouwen de volgende 9 dagen van de vakantie in!
Tot de laatste dag, dan moet alles weer ingepakt en uitgepakt worden en ben ik weer even niet ik. Maar ook dat gaat weer over! En weet wat mij ook nog helpt?
Zo af en toe even focussen op mijn ademhaling: deze laat ik stromen van m’n hoofd tot m’n tenen!
Wil je meer tips en adviezen, specifiek voor jouw kind? Klik hier voor een vrijblijvende intake!