Een persoonlijk verhaal, over mijn dochter.

Het is een heel verhaal, klik gerust verder als je geen tijd (of zin ) hebt om het helemaal te lezen. Het is een heel persoonlijk verhaal, niet alleen het mijne, maar ook die van mijn ‘meisje’.

Een verhaal over pesten, een ‘thuiszitter’, hulpverlening en mijn ‘rol’ hierin als ouder.

Inmiddels is het ruim 1,5 jaar geleden dat mijn oudste met een bleek gezicht op haar benen stond te trillen en bij enige aansporing om haar brood te smeren voor school door haar benen zakte en op de grond lag. De spanning werd haar teveel. En dit was niet de eerste keer… Wel de eerste keer dat ik echt naar mijn gevoel luisterde en besefte dat het ‘klaar’ was.

Naar de middelbare school

De overstap naar de middelbare school was iets waar ze naar uit keek, ze wilde een nieuwe start maken, daar was ze heel duidelijk in. Met niemand van de basisschool wilde ze nog in de klas. Dat was niet gelukt, maar de 2 meiden die wel in dezelfde klas zaten waren wel oké. Op de middelbare school kon ze eindelijk zichzelf zijn. De lange krullen maakten plaats voor een lekker vlot, kort kapsel en de vrolijke kleuren kleding verdwenen en werden donkere, wijde kleding. Haren half blauw/half zwart en vervolgens helemaal zwart. Het maakte ons niet uit, ik vind het belangrijk dat een kind zichzelf mag ontdekken, dus ook mijn kind. Uiteraard wel zolang dat financieel haalbaar is, dat dan weer wel (zo’n kappersbezoek van een hele middag waarbij je bruine haar blauw en zwart moet worden is een rib uit je lijf, kan ik je vertellen!).

Pesten

Ze is een paar keer serieus lastig gevallen op het winkelcentrum en vanuit het park gevolgd tot thuis door oud schoolgenootjes. Andere meiden zouden op het winkelcentrum gefilmd hebben hoe 2 anderen probeerden haar fiets af te pakken en bij haar achterop sprongen. Serieus… Hoe dan?!
Deze meiden kwam mijn kind tegen op school, ze stonden bij de ingang bij de kluisjes en daar moest ze langs om bij haar eigen kluisje te komen. Het werd haar teveel… En toe gebeurde het dus, ruim 1,5 jaar geleden. De druppel…

Help!

Ik luisterde naar mijn gevoel en heb haar (voor de zoveelste keer) ziek gemeld en niet meer geprobeerd om haar naar school te laten gaan. Na een week wist ik dat het me ook niet meer zou lukken, dus heb ik aan de bel getrokken.
Ik heb een mail naar school gestuurd met de vraag om hulp, omdat ik niet wist hoe ik mijn kind nog naar school moest krijgen. En ik heb de huisarts gebeld. En de gemeente.

School

De mentor (een van de 2) belde mij die middag terug met de mededeling dat ‘het bij het zorgteam lag en dat zij contact met mij op zouden nemen’. Achteraf al heel vreemd natuurlijk, want waarom kan ik niet in gesprek met een mentor? Waarom neemt een mentor geen contact op met mijn kind? Maar goed, weet ik veel, ik heb nog geen kind op de middelbare school en ben dan ook ‘maar een ouder’. Dat gesprek met het zorgteam heb ik ook zelf maar opgezocht, want na 3 dagen had ik nog niets gehoord. Lijkt mij dat als een leerling ruim 1 week thuis zit, de ouder om hulp vraagt en de mentor blijkbaar geen contact kan hebben, je als zorgcoördinator ergens in een dag (of 2) een gaatje probeert te vinden om een belletje te plegen. Maar goed, wie ben ik?
Dus toen ik na 3 dagen zelf belde, gaf de zorgcoördinator aan dat ze een afspraak zou regelen met de jeugdarts. Waarom?? Geen idee.
3 weken later zat ik met mijn kind bij de jeugdarts. Mijn kind kon inmiddels weinig meer zeggen, ze wist ook niet wat er met haar aan de hand was, waarom ze de ene paniekaanval na de andere kreeg zo gauw er enige druk werd uitgeoefend. Advies van de jeugdarts: ga maar 15 minuten later de les in. Serieus!!?? Een leerling die moeite heeft met de school binnen komen, met gezien worden, 15 minuten ‘te laat’ de les in laten komen waardoor ze de les stoort en door de hele klas en docent aangekeken wordt? Is dat alles wat je kunt bedenken? Ik was furieus! Dat heeft ze geweten… Uiteindelijk advies: ‘moeder houdt mij op de hoogte’.
2 weken later had ik nog niets gehoord van school, geen mentor die contact opnam met mijn kind om te vragen hoe het gaat, niets… Dus nogmaals een mail gestuurd.

10 weken (ja, 10 weken!!) later zat ik op school, met de zorgcoördinator en een van de 2 mentoren. Mijn kind zat toen al 2,5 maand thuis. Afspraak gemaakt: de mentor gaat contact opnemen met mijn kind. Ze vroeg aan mij waar ze het dan over moest hebben met mijn kind. Nou… Begin eens met de vraag ‘hoe gaat het met je?’?? Duh…
Dat is 4x gebeurd en toen was de mentor er wel een beetje klaar mee, denk ik. Het lukte mijn kind namelijk om 2x 1 uurtje in de week naar school te komen. Dat was voldoende om het contact weer los te laten, blijkbaar.

Ondertussen

Ondertussen had ik ook contact opgenomen met de huisarts, weet je nog, na 1 week thuis ‘zitten’? Zij regelde direct voor de volgende dag een afspraak met de praktijkondersteuner. Eerst met mij alleen, een week later met mijn kind erbij. Als 12 jarige is het echter lastig om te vertellen over wat er in je omgaat, vooral als dat heel erg veel is. En ik ken haar inmiddels langer dan vandaag, dus ik wist ook wanneer ze zich wel/niet op haar gemak voelt bij iemand. Bij de praktijkondersteuner, schat van een mens, duurde dat even.
Ondertussen heb ik uiteraard ook contact opgenomen met de gemeente. Ik had namelijk al wel door dat er meer nodig zou zijn dan alleen de praktijkondersteuner.

Gemeente

Als je belt met de gemeente krijg je te horen dat er een wachtlijst is. Die is er ook! Maar als je weet wat je wilt… Mij lukte het, door de juiste bewoordingen te gebruiken en zelf al wat vooronderzoek gedaan te hebben, voorrang te krijgen. Zo hadden we binnen 3 weken een afspraak met een zorgconsulent. Niet een waar we iets aan hadden, maar het begin was gemaakt.
Als hulpverlener heb ik een netwerk, dus ik had bij collega’s al informatie ingewonnen. En al gesprekken gehad over wat zij voor mij en mijn kind konden doen. Dit was uiteindelijk niet wat we ook echt op konden starten, maar ik had zo een begin, een uitgangspunt, iets waarmee ik bij de gemeente mijn punt kon maken.
Er werd een voorstel gedaan voor het volgende: dagbesteding, paardencoaching, psycholoog. Erg leuk en aardig, maar wel op mijn manier! Dat heeft ze geweten…

Ik wilde namelijk niet zomaar dagbesteding, maar iets wat aansluit bij mijn kind: hoogbegaafd, gepest, worstelend met gender/zichzelf. De meeste zorgboerderijen zijn gericht op autisme, ad(h)d, verstandelijke ‘beperking’. Daar past ze niet tussen. Gelukkig sloot 1 zorgboerderij wel aan (de laatste in het rijtje)! Daar gaat ze nu 2 dagen in de week met plezier naar toe.

De paardencoach sloot gelukkig direct aan, er was een klik, zowel met mij als ouder als met mijn kind.

De psycholoog was ook nog een dingetje. Ik wil namelijk niet zomaar cognitieve gedragstherapie of EMDR. Ik wil iemand die ook het energetische stukje mee neemt. En deze zit in Bladel en niet in de gemeente Goirle. Aangezien de rest 8-20 weken wachttijd had en we bij deze vrouw in Bladel binnen 4 weken terecht konden… Toch mooi mijn ‘zin door kunnen drukken’ door via onderaannemerschap aan de slag te gaan.

Voor de zomervakantie was alles in kannen en kruiken!

School

Mijn kind wilde graag de overstap maken van VWO op haar huidige school naar HAVO op een nieuwe school. Deze nieuwe school wilde echter dat ze eerst voldoende opbouw in uren zou laten zien voordat ze haar zouden plaatsen.
Dat is niet gelukt. Waarom niet? Omdat haar huidige school 10 weken op zich liet wachten voordat ik daadwerkelijk een gesprek had. Omdat haar mentoren (ze had er 2, weet je nog) het blijkbaar te ingewikkeld vonden om mijn kind wekelijks te spreken. Omdat school ‘vergat’ dat het schooljaar 2 weken korter duurde ivm een schoolkamp. Omdat er ‘gewoon’ geen begeleiding was vanuit school.

We moesten in gesprek met Back on Track omdat dat de enige manier was om weer terug naar school te komen. Daar heb ik telefonisch contact mee gehad en dit was duidelijk (in eerste instantie) niet passend bij mijn kind. Dus wilde ik opnieuw in gesprek.

Ik heb mails gestuurd met motivatie die gewoon onder de tafel werd geveegd. Daar weer op gereageerd dat ik graag reactie wilde op mijn motivatie waarop de directie reageerde dat ik ‘geen recht van spreken had, ze moest naar BoT. Punt.’ Toen heb ik de leerplichtambtenaar gebeld, ze had de mails al gelezen. Ze begreep mij volledig en adviseerde mij om contact op te nemen met onderwijsconsulenten.nl en zelf volledig uit het contact te blijven met beide scholen. De leerplichtambtenaar staat dus volledig achter ons, mijn kind is ‘geoorloofd afwezig van school’.

Vechten

Zoals je je kunt voorstellen was het van half maart tot aan de zomervakantie 1 groot gevecht voor mij. Vechten om contact met school. Vechten om de juiste hulp voor mijn kind. Vechten tegen mezelf omdat ik voor mijn kind moest blijven vechten en daar eigenlijk geen energie meer voor had. Ik moest echt afschakelen toen het vakantie was en ik dus niet meer kon vechten. Scholen waren dicht, niemand werkte meer, dus ik kon niet eens meer vechten. Zelfs het vechten om zo snel mogelijk een onderwijsconsulent toegewezen te krijgen kon niet meer, dat duurt gewoon 4 weken voordat je reactie krijgt.

Klaar met vechten… Ik was op!

Licht aan de horizon

Toen waren we op vakantie en kreeg ik een telefoontje. Er was ons een onderwijsconsulent toegewezen. En een hele goede nog wel!
De zorgconsulent van de gemeente werd overgeplaatst en daarvoor in de plaats kregen we een nieuwe, wederom tijdelijk, maar wel een die knopen doorhakt (en niet eerst toestemming moest vragen aan 3 ‘meerderen’).
Ze zorgboerderij werd opgestart en ze heeft het naar haar zin daar!
De paardencoach werd opgestart en ze doet haar verhaal daar!
De psycholoog werd opgestart, stelde meteen voor om HB-onderzoek te gaan doen en om systemisch te kijken wat daar speelt (blijkt er energetisch een emotie van een verre voorouder te blijven hangen aan zowel mijn kind als mij…), hoe mooi dat dat ook goed opgepakt is!

Thuis

Thuis heb ik een heerlijk kind, altijd gehad ook! Ze zoekt ons steeds meer op en praat steeds makkelijker over wat er in haar om gaat. Haar naam is sinds december veranderd, ze voelt zich niet jongen en niet meisje, dus non-binair (hoewel ik nog wel ‘ze’ mag zeggen) waar haar geboortenaam niet meer bij paste. Helemaal goed! Ze groeit, ze maakt keuzes, en werkt hard om ervoor te zorgen dat ze weer lekker in haar vel komt.
De trauma’s komen steeds meer aan de oppervlakte, omdat het buitenste laagje eraf is. Dus paniek-aanvallen zijn er nog wel, maar wel minimaal en behapbaar. Dus misschien eerder paniek-momentjes, dat is beter omschreven. En ook daar kan ze steeds beter mee omgaan. Ze voelt dat ze veilig is op de plekken waar ze komt en deze plekken mogen uitgebreid worden.

En nu

Nu gaat ze nog steeds 2 dagen in de week naar de zorgboerderij. De paardencoach is nu even met zwangerschapsverlof, maar bereikt mooie doelen. De psychologe zet stappen richting traumaverwerking. Ze bokst 1x per week en gaat dan tot het naadje. Er is een coach van Self, via Back on Track (toch…) die stappen zet met haar, fijn om te zien hoe hij het contact met haar in korte tijd zo mooi heeft opgebouwd, een vertrouwensband heeft gecreëerd!

Van school is geen sprake. Waarschijnlijk gewoon helemaal niet meer. Het huidige schoolsysteem is niet passend. Ze zal op haar eigen manier ‘onderwijs’ gaan volgen als de tijd daar rijp voor is.
Ze heeft alle tijd om zichzelf te leren kennen, om te ervaren wie ze is, waar ze van houdt, waar haar passie ligt.

Dus… ik ‘heb’ een thuiszitter en ben daar helemaal oké mee!

Zoals ik al waarschuwde, een heel verhaal. Een verhaal van een moeder, een leeuwin, iemand die vecht voor haar kind en het los kan laten (meestal dan…). Het verhaal van een professional, een Pedagoog, die ook mens en moeder is.

Ik heb mijn kind het verhaal laten lezen en met haar toestemming hier mogen plaatsen.

Heb jij ook zo’n ervaring? Wil je graag delen? Wil je een luisterend oor?

Je bent welkom!! En indien nodig kijk ik graag met je mee of/hoe ik je kan helpen.